വിരസവും യാന്ത്രിക വുമായ പ്രവാസ ജീവിതത്തിൽ യാത്രകൾക്കുള്ള അവസരങ്ങൾ വളരെ കുറവാണു. നീണ്ട പ്രവാസ ജീവിത കാലത്തു വളരെ കുറച്ചു യാത്രകൾ മാത്രമേ നടത്താൻ പറ്റിയിട്ടുള്ളൂ. സഞ്ചാരി ജിദ്ദ ഗ്രൂപ്പ് വഹ്‌ബാ യാത്ര പ്ലാൻ ചെയ്തതും എനിക്ക് അവധി ലഭിക്കാൻ തുടങ്ങിയതും ഒരേ സമയത്തായതിനാൽ മറ്റൊന്നും ചിന്തിക്കാതെ ഉടൻ പേര് നൽകി. തായിഫിൽ നിന്നും 250 കിലോമീറ്ററോളം ദൂരെയുള്ള വഹബ ഗർത്തം എന്ന മനോഹരവും അത്ഭുതകരവുമായ കാഴ്ച കാണാനായിരുന്നു ആ യാത്ര. രണ്ടു കിലോമീറ്റർ വ്യാസവും കാൽ കിലോമീറ്റർ ആഴവും ഉള്ള ഈ ഗർത്തം അഗ്നി പർവത സ്ഫോടന ഫലമായി ഉണ്ടായതെന്നാണ് ഗവേഷകർ കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നത്. ഒരു ഭീമൻ ഉൽക്ക വീണു ഉണ്ടായതാണെന്നും ചിലർ വിശ്വസിക്കുന്നുണ്ട്.
വെള്ളിയാഴ്ച രാവിലെ ആറരയോടെ ഞങ്ങൾ സ്റ്റാർട്ടിങ് പോയിന്റായ ഖാലിദ് ബിൻ വലീദ് റോഡിലെ ഡോൾഫിൻ പാർക്കിനു മുമ്പിലെത്തി. ഞങ്ങൾ എത്തുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ ബസും ഉത്സാഹികളായ അഡ്മിന്മാരുമെല്ലാം അവിടെയിത്തിയിരുന്നു. അവരെല്ലാം ബസിലേക്ക് ഭക്ഷണവും മറ്റു സാധനങ്ങളും കയറ്റുന്ന തിരക്കിൽ ആയിരുന്നു. കൃത്യം ഏഴ് മണിക്ക് തന്നെ യാത്ര എന്ന ഒറ്റ വികാരത്തിൽ ഒരുമിച്ച അമ്പതോളം ആളുകളുമായി പുലർ വെളിച്ചത്തിൽ ജിദ്ദയുടെ തെരുവിലൂടെ സുന്ദരനായ മെയ്ഡിസ് ബെൻസ് ബസ് യാത്ര തുടങ്ങി. പ്രാർത്ഥനയോടെ തുടങ്ങിയ യാത്ര ഉല്ലാസത്തിലേക്കു മാറാൻ ഏറെ സമയമെടുത്തില്ല. കിടിലൻ ഗെയിമുകൾ ആയിരുന്നു അഡ്മിൻസ് ഒരുക്കി വെച്ചിരുന്നത് . തുടക്കത്തിൽ തന്നെ എല്ലാവർ ക്കും ഓരോ പെൻസിൽ വിതരണം ചെയ്തിരുന്നു. പിന്നീട് സ്പെല്ലിങ് എഴുതൽ, അക്കങ്ങൾ അമേരിക്കൻ ഇംഗ്ലീഷിൽ പറയൽ, പൂക്കളുടെയും പഴങ്ങളുടെയും പേര് പറയൽ, പതാക കാണിച്ചു രാജ്യം പറയൽ, മലയാള അക്കങ്ങൾ കണ്ടെത്തൽ തുടങ്ങിയ മത്സരങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അതിടക്കു ബഹ്‌റയിൽ എത്തിയപ്പോൾ പ്രഭാത ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ സൗകര്യ പ്രദമായ ഒരു സ്ഥലത്തു ബസ് നിർത്തി. എല്ലാവരും കഴിച്ച ശേഷം ഒരു മാലിന്യം പോലും അവിടെയില്ല എന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തിയതിനു ശേഷമാണ് യാത്ര തുടർന്നത്.
അകത്തു മത്സരങ്ങൾ പുരോഗമിക്കുമ്പോൾ ബസ് ബഹ്‌റയും ജുമൂമും പിന്നിട്ട് ഇത്തിരി
പച്ചപ്പുള്ള കൃഷി സ്ഥലങ്ങൾ ക്കരികിലൂടെ മുന്നോട്ട് കുതിക്കുകയായിരുന്നു.
ബാത്‌റൂമിൽ പോകാനും മറ്റുമായി ഒരു പെട്രോൾ പമ്പിൽ ബസ് നിർത്തിയപ്പോഴാണ് പുറത്തു അത്യാവശ്യം തണുപ്പുണ്ടെന്നു മനസ്സിലായത്. കളി ചിരികൾക്കിടയിൽ മുഖ്യ അവതാരകൻ അച്ചൂസ് പെട്ടെന്ന് ഓടി ഒരു സീറ്റിൽ പോയി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടു. അപ്പോഴാണ് ചെക്കിങ്ങിനു വേണ്ടി പോലീസ് കൈ കാണിച്ചതെന്ന്.മനസ്സിലായത്. പോലീസ് ബിസിനകത് കയറി എല്ലാവരുടെയും ഇക്കാമ പരിശോദിച്ചു. യാത്ര തുടങ്ങുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ അഡ്മിന്മാർ രേഖകൾ എല്ലാം പരിശോദിച്ചു ഉറപ്പു വരുത്തിയിരുന്നതിനാൽ പ്രശനങ്ങൾ ഒന്നും ഉണ്ടായില്ല. ബിസിനകത്തെ ഗെയിമുകളും പുറത്തെ പ്രക്രതിയും മാറിക്കൊണ്ടിരുന്നു. അഭിനയിച്ചു കാണിച്ചു സിനിമ പേര് പറയിപ്പിക്കുന്ന കളി എല്ലാവരെയും ഏറെ ചിരിപ്പിച്ചു. സുക്രതം, കഥാവശേഷൻ തുടങ്ങിയ പേരുകൾ അഭിനയിച്ചു ഫലിപ്പിക്കാൻ മത്സരാർത്ഥികൾ ഏറെ പണിപ്പെട്ടു. അന്താക്ഷരി മത്സരം തുടങ്ങിയപ്പോൾ ആണ് പലരുടെയും സർഗ വാസന പുറത്തു ചാടിയത്. അകത്തെ പരിപാടികൾ ആസ്വദിക്കുമ്പോഴും എന്റെ ശ്രദ്ധ പുറത്തെ പ്രകൃതിയിലേക്കായിരുന്നു. മരുഭൂമിയുടെ പ്രതേക ഭാവങ്ങളുടെ കാഴ്ചകൾ ആസ്വാദകമായിരുന്നു. ചിലയിടത്തെ കാഴ്ച കടൽ പോലെ അറ്റമില്ലാതെ കിടക്കുന്ന വെളുത്ത മരുഭൂമിയായിരുന്നു. മറ്റു ചിലയിടത് കറുത്ത പാറകൾ ചെറിയ
കഷ്ണങ്ങളായിട്ടു അലങ്കരിച്ച പോലത്തെ കൊച്ചു കുന്നുകൾ. വെയിലടിച്ചു കരിഞ്ഞു പോയ പോലത്തെ കറുത്ത ഒട്ടക കൂട്ടങ്ങൾ . കൊച്ചു കൊച്ചു കൃഷിത്തോട്ടങ്ങൾ. കട്ടി കടലാസ്സിൽ വെട്ടിയെടുത്ത പോലത്തെ കുഞ്ഞു മലകൾ. മരുഭൂമിൽ മാത്രം കാണാവുന്ന പ്രതേക ചെടികൾ തുടങ്ങിയ പല
രണ്ടു മണിയാകുന്നതിനു മുമ്പ് തന്നെ ഞങ്ങൾ വഹബ യിൽ എത്തിച്ചേർന്നു. കാഴ്ചകളിലേക്ക് പോകുന്നതിനു മുമ്പ് പാർക്കിംഗ് ഭാഗത്തു തന്നെ ഉച്ച ഭക്ഷണം കഴിക്കാനിരുന്നു. നല്ല തണുപ്പും കാറ്റുമുള്ള അവിടെ ഇരുന്നു സ്വാദിഷ്ടമായ ചിക്കൻ ബിരിയാണി എല്ലാവരും ആസ്വദിച്ചു കഴിച്ചു. അതിനോടൊപ്പമുണ്ടായിരുന്ന മാങ്ങാ അച്ചാറിനും നല്ല രുചിയായിരുന്നു. ഭക്ഷണ ശേഷം ഞങ്ങൾ വാഹബ ഗർത്ത പര്യവേഷണം ആരംഭിച്ചു.
സഞ്ചാരികൾ കൂടുതൽ വരുന്നതിനാൽ സൗദി സർക്കാർ കുറച്ചു സൗകര്യങ്ങൾ അവിടെ കൊണ്ട് വന്നിട്ടുണ്ട്. ഗർത്തതിന് ചുറ്റും അരയാൾ പൊക്കത്തിൽ കരിങ്കല്ല് കൊണ്ടുള്ള മതിൽ പണിതിട്ടുണ്ട്. മൂന്നു നാലു ചെറു നിരീക്ഷണ വിശ്രമ കേന്ദ്രങ്ങളും പാർക്കിംഗ് ഏരിയ യും അതിനോടനുബന്ധുച്ചു ചെറിയ ഓഫീസും പള്ളിയും ബാത്റൂമുകളും എല്ലാം പണിതിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങൾ ചെന്ന സമയത്തു ഇതെല്ലാം അടഞ്ഞു കിടക്കുക യായിരുന്നു.ആദ്യം ഞങ്ങൾ മുകളിൽ നിന്നുള്ള ഗർത്തത്തിന്റെ കാഴ്ച ആസ്വദിച്ച്. രണ്ടു കിലോമീറ്ററിൽ കൂടുതൽ വ്യാസവും കാൽ കിലോമീറ്റർ ആഴവും ഉള്ള ഒരു വലിയ ഗർത്തമാണിത്. വെളുത്ത പ്രതലത്തോട് കൂടിയ ഇതിന്റെ അടി ഭാഗം ഒരു മൈതാനം പോലെ പറന്നാണിരിക്കുന്നത്. വൃത്ത ആകൃതിയിലുള്ള അടിഭാഗം മുകളിൽ നിന്ന് കാണാൻ നല്ല ഭംഗിയാണ്. അവിടെയുള്ള ആളുകളെ ഒരു പൊട്ടു പോലെ കാണാൻ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുക തന്നെ വേണം. ആ കാഴ്ച കുറെ നേരം ആസ്വാദിച്ച ശേഷം താഴേക്കിറങ്ങാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലായിരുന്നു ഞങ്ങൾ. നല്ല തണുപ്പും കാറ്റുമുണ്ടെങ്കിലും എല്ലാവരും ജാക്കറ്റും തൊപ്പിയുമൊക്കെ ധ രിച്ചിരുന്നതിനാൽ ഒരു പരിധി വരെ അതിനെ നേരിടാൻ പറ്റി. താഴേക്കിറങ്ങുന്ന സ്ഥലത്തെത്താൻ ഗർത്തത്തിനരികിലൂടെ ഒരു കിലോമീറ്ററോളം നടക്കേണ്ടി വന്നു. അവിടെയെത്തിയപ്പോൾ പാശ്ചാത്യ സഞ്ചാരികൾ വന്ന ബസും കുറച്ചു കാറുകളും കണ്ടു. വിവിധ വർണങ്ങളിലും മറ്റുമുള്ള പ്രതേക കല്ലുകൾ കൊണ്ട് സമ്പന്നമാണ് ഈ പ്രദേശങ്ങൾ. പലയിടത്തും ഈ കല്ലുകൾ പരിശോധിക്കുകയും ശേഖരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പാശ്ചാത്യ സഞ്ചാരികളെ കാണാൻ പറ്റി. താഴെക്കിറങ്ങുന്ന കാര്യത്തിൽ ജന്മനാ പേടിത്തൊണ്ടനായ എനിക്ക് നല്ല ആശങ്ക ഉണ്ടായിരുന്നു. സാഹചര്യം അനുകൂലമാണെങ്കിൽ ഇറങ്ങിയാൽ മതിയെന്നായിരുന്നു എന്റെ തീരുമാനം. എല്ലാവരും ആവേശത്തോടെ ഇറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഞാനും നോക്കി നിന്നില്ല. താഴേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ ഒരു സായിപ്പ് പറഞ്ഞത് നിങ്ങൾക്ക് നല്ല കാൽ മുട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അര മണിക്കൂർ താഴേക്കും തിരിച്ചു കയറാൻ ഒരുമണിക്കൂറും വേണ്ടി വരും എന്നാണ്. . ഇറക്കത്തിന്റെ തുടക്കം വലിയ പ്രയാസമില്ല. കുറെ വലിയ പ്രയാസമില്ലാതെ നടക്കാം . പിന്നീട് താഴേക്ക് വളരെ ശ്രദ്ദിച്ചു ഇറങ്ങേണ്ടി വന്നു. വഴി കല്ലൊക്കെ ഇട്ടു ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ശ്രദിച്ചില്ലെങ്കിൽ വീഴാൻ സാധ്യത യുള്ള ചെറിയ കല്ലുകളാണ് പാത മുഴുവൻ. താഴേക്കിറങ്ങുമ്പോൾ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള അടി ഭാഗത്തിന്റെ കാഴ്ച വളരെ മനോഹരമാണ്. ചുരം പോലെ വളഞ്ഞു പുളഞ്ഞ വഴിയിലൂടെ താഴെയെത്തുമ്പോൾ കല്ലുകൾ പൊറുക്കി വെച്ചു നിർമിച്ച കവാടം ഞങ്ങളെ സ്വാഗതം ചെയ്തു. കുറച്ചു കൂടി മുന്നോട്ടു പോയി മനോഹരമായ വെളുത്ത ഗ്രൗണ്ടിൽ ഞങ്ങൾക്ക് മുമ്പേ കുറെ പേർ എത്തിച്ചേർന്നിരുന്നു. താഴെ എത്തിച്ചേർന്ന സന്തോഷം മനസ്സിലുണ്ടായിരുന്നുവെങ്കിലും തിരിച്ചു കയറുന്നതിനെ കുറിച്ചുള്ള ആവലാതി ആയിരുന്നു മനസ്സ് നിറയെ. ഫോട്ടോ എടുപ്പും പാട്ടുകളും മറ്റുമായി ഞങ്ങൾ ശരിക്കും ആഘോഷിച്ചു. എല്ലാവരുടെയും ചാടുന്ന ഭാവങ്ങൾ അദ്നു വളരെ നന്നായി ക്യാമെറയിൽ പകർത്തി. കുറച്ചപ്പുറത്തു ഒരു ഇംഗ്ലീഷ്കാരിയുടെ വിവിധ യോഗ ഭാവങ്ങളിൽ ഉള്ള ഫോട്ടോ ഷൂട്ട് ഞങ്ങൾക്ക് ഏറെ കൗതുകം പകർന്നു.
പലരും അവിടെ നിന്നും ഫേസ്ബുക് ലൈവ് നടത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഞങ്ങൾ എല്ലാവരും സഞ്ചാരിയുടെ ബാനർ പിടിച്ചു കുറച്ചു ഫോട്ടോകൾ എടുത്തു.
ഒടുവിൽ ദേശീയ ഗാനം ആലപിച്ചു ഞങ്ങൾ മുകളിലേക്കുള്ള യാത്ര ആരംഭിച്ചു.
കയറ്റം വിചാരിച്ച പോലെ വളരെ ബുദ്ദിമുട്ട് നിറഞ്ഞതായിരുന്നു. സാഹസികഥയേക്കാൾ എന്നെ ബുദ്ദിമുട്ടിച്ചത് അധ്വാനം ആയിരുന്നു.മുകളിലേക്ക് കയറുംതോറും കിതപ്പ് കൂടുന്നത് ഒരു വലിയ പ്രശ്‌നമായിരുന്നു.
എപ്പോഴും മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന പ്രായം എന്ന യാഥാർഥ്യം എന്നെ തുറിച്ചു നോക്കി. നാലഞ്ചു തവണ ഇരുന്നു മുക്കി മൂളി ഒരുമണിക്കൂർ കൊണ്ട് മുകളിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.എന്റെ ഓർമ ശരിയാണെങ്കിൽ ഇങ്ങനെയൊരു കയറ്റം ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായിട്ടാണ്. മുകളിലെത്തി കുറച്ചു നേരം വിശ്രമിച്ചു ഒരുവിധം കഷ്ടപ്പെട്ട് മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. പിന്നെയും ഒരുകിലോമീറ്ററിൽ കൂടുതൽ ബിസിനടുത്തേക്കു നടക്കാനു ണ്ടായിരുന്നു. അപ്പോഴാണ് ചുവന്ന പിക് അപ്പ് വാഹനത്തിൽ വന്ന മലയാളികൾ ഞങ്ങളെ വിളിച്ചത്. കേട്ട പാതി കേൾക്കാത്ത പാതി ഞങ്ങൾ അതിൽ ചാടി കയറി. ഞങ്ങളുടെ കിതപ്പ് കേട്ട് പടച്ചോൻ നേരിട്ടയച്ച വാഹനമാണത് എന്നാണെനിക്കപ്പോൾ തോന്നിയത്. ബിസിനടുത്തെത്തിയപ്പോൾ പകുതിയോളം ആളുകൾ തിരിച്ചെത്തിയിരുന്നു.
ബാക്കിയുള്ളവരും തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ ബാക്കിയുള്ള ബിരിയാണി ആവശ്യക്കാർക്ക് വിളമ്പി. അവിടെ വെച്ച് എല്ലാവരും കൂടി ഗ്രൂപ്പ് ഫോട്ടോ എടുത്തു.അപ്പോയേക്കും സൂര്യൻ പാതി മറഞ്ഞിരുന്നു. വിറകു കത്തിച്ചു ചായ കാച്ചാനുള്ള ശ്രമം തുടങ്ങിയെങ്കിലും സമയം വൈകുമെന്നതിനാൽ അതുപേക്ഷിച്ചു. സ്വാദിഷ്ടമായ നെയ്യപ്പം കഴിച്ചു ആറര മണിയോടെ ആ വിസ്മയ ഭൂമിയിൽ നിന്നും ഞങ്ങൾ മടക്ക യാത്ര ആരംഭിച്ചു. മടക്ക യാത്രയിൽ സമ്മാന വിതരണവും യാത്രയുടെ കണക്കാവതരണവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ബാക്കി വന്ന പണം അപ്പോൾ തന്നെ എല്ലാവർക്കും വീതിച്ചു നൽകി. . മണിക്കൂറുകൾ നീണ്ട യാത്രക്ക് ശേഷം രാത്രി പന്ത്രണ്ടു മണിയോടെ ഞങ്ങൾ പുറപ്പെട്ട സ്ഥലത്തു തന്നെ തിരിച്ചെത്തി.യാത്രയിൽ ഉടനീളമുള്ള അഡ്മിന്മാരുടെ കഠിനാധ്വാനവും തികഞ്ഞ അർപ്പണ ബോധവുമാണ് ഈ യാത്രയെ വലിയൊരു വിജയമാക്കിയത്. സാഹസികത കൊണ്ടും ഉല്ലാസം കൊണ്ടും എനിക്കേറെ ഇഷ്ടപെട്ട ഈ യാത്ര ഒരിക്കലും മറക്കാത്ത കുറെ അനുഭവങ്ങൾ ആണ് എനിക്ക് സമ്മാനിച്ചത്.
Opportunities for travel are rare in the monotonous and mechanical life of an expatriate. During my long years abroad, I have only been able to embark on a few journeys. When the Sanchari Jeddah group planned a trip to Wahba Crater and my leave was approved simultaneously, I didn't hesitate to sign up.
The destination was the magnificent and awe-inspiring Wahba Crater, located about 250 kilometers from Taif. This massive crater, with a diameter of two kilometers and a depth of a quarter kilometer, is believed by researchers to have formed due to a volcanic eruption. However, some believe it was created by the impact of a giant meteorite.
On a Friday morning, around 6:30 AM, we arrived at the starting point, the Dolphin Park on Khalid Bin Waleed Road. The bus and the enthusiastic admins were already there before us, busy loading food and other supplies onto the bus.
At 7 AM sharp, our group of around 50 people, united by the excitement of the journey, set off in the beautiful Mercedes Benz bus under the morning light. The trip began with a prayer and quickly transitioned into a joyful atmosphere. The admins had prepared a series of entertaining games for us. We were each given a pencil at the start, and then various competitions followed, including spelling, saying numbers in American English, naming flowers and fruits, identifying countries by their flags, and finding Malayalam numerals.
When we reached Bahra, the bus stopped at a convenient location for breakfast. After everyone had eaten, we ensured that no litter was left behind before continuing our journey.
As the games continued inside the bus, we passed through Bahra and Juma, cruising alongside agricultural areas with some greenery. The bus stopped at a petrol station for restroom breaks, and that's when we realized it was quite cold outside. Amidst the laughter and games, our main host, Achu, suddenly ran and sat down in a seat. We then noticed a police officer signaling for a check. The police boarded the bus and verified everyone's Iqama (residence permit). Thanks to the admins' thorough check of our documents before the journey, there were no issues.
The games inside the bus continued, and the scenery outside kept changing. A game where participants had to act out movie titles and make others guess them was particularly entertaining. Participants struggled to enact names like "Sukrutham" and "Kathavasheshan." The Antakshari competition brought out the creative talents of many participants.
While enjoying the activities inside, I was also captivated by the natural beauty outside. The unique landscapes of the desert were a feast for the eyes. In some places, the white desert stretched endlessly like the sea, while in others, there were small hills adorned with black rocks. We saw herds of camels with their sun-scorched black coats, small farms, and tiny hills that looked like they were cut out of cardboard. We also admired the unique plants that thrive in the desert.
Our Syrian driver, who had patiently endured all the singing and games inside the bus, finally lost his patience and expressed his annoyance. However, realizing that the admins were not easily deterred, he eventually gave in. As we were nearing Wahba and slightly worried that the driver might leave us there, we decided to stop the singing.
By then, it was time for Jumu'ah prayers. Despite traveling through the desert for a long time, we hadn't seen a single mosque. Finally, we reached a small village with shops selling hay and other goods. We found a mosque there and performed our prayers. The weather was pleasantly cool.
We arrived at Wahba before 2 PM. Before heading to the crater, we decided to have lunch in the parking area. We enjoyed a delicious chicken biryani with tasty mango pickle, sitting in the cool breeze.
After lunch, we began our exploration of Wahba Crater. The sheer size of the crater was evident even from a distance. Due to its popularity among tourists, the Saudi government had added some facilities to the site. A waist-high wall made of black stone surrounded the crater. There were also three or four small observation and rest areas, a parking lot, a small office, a mosque, and bathrooms. However, all these facilities were closed when we arrived.
We first enjoyed the view of the crater from above. It was a massive pit, over two kilometers in diameter and a quarter kilometer deep. The white surface at the bottom resembled a flat plain. The circular shape of the bottom was a beautiful sight from above. The people at the bottom looked like tiny dots, and we had to look closely to spot them.
After taking in the view for a while, we prepared to descend into the crater. Despite the cold and windy weather, we were adequately protected with jackets and hats. It took us about a kilometer of walking along the edge of the crater to reach the descent point. There, we saw a bus carrying Western tourists and a few cars. The area was rich in unique rocks of various colors and textures. We observed several Western tourists examining and collecting these rocks.
Being naturally afraid of heights, I was apprehensive about the descent. I decided to go down only if the conditions were favorable. As everyone else enthusiastically began their descent, I couldn't stay behind. A foreigner mentioned that it would take about half an hour to descend and an hour to climb back up, provided we had strong knees.
The initial part of the descent wasn't too difficult, and we could walk comfortably for a while. However, as we went further down, we had to be extremely careful. Although the path was paved with stones, it was covered in loose gravel, making it slippery. The view of the crater's bottom from different angles during the descent was breathtaking.
Upon reaching the bottom, a stone-built gateway welcomed us. We walked a bit further and reached the beautiful white ground, where many people had already gathered. Although I was happy to have made it down, the thought of the arduous climb back filled my mind with dread.
We celebrated our achievement with photos and songs. Adnu skillfully captured everyone's joyful jumps and poses. A little further away, an English woman was doing a yoga photoshoot, which we found quite amusing.
Many people were doing Facebook Live from the crater floor. We all posed for photos with the Sanchari banner. Finally, we sang the national anthem and began our ascent.
As expected, the climb back was extremely challenging. The physical exertion was more daunting than the adventure itself. The higher we climbed, the more breathless we became. The reality of my age, which I always try to forget, stared me in the face. After several stops and struggles, we reached the top in about an hour. If my memory serves me right, this was the first time in my life I had experienced such a strenuous climb.
We rested for a while at the top and then continued our journey, though with some difficulty. We still had to walk over a kilometer to reach the bus. Just then, a group of Malayalis in a red pickup truck called out to us. Without hesitation, we jumped into the vehicle, feeling as if it had been sent by God himself in response to our exhaustion. By the time we reached the bus, about half of the group had already returned.
When everyone was back, the remaining biryani was served to those who wanted it. We took a group photo there. The sun had already begun to set. Although there were attempts to make tea by burning wood, we abandoned the idea due to time constraints. We enjoyed delicious neyappam (a sweet dish) and started our return journey from this wonderland around 6:30 PM.
During the return trip, there was a prize distribution and a presentation of the trip's expenses. The remaining funds were immediately distributed among everyone. After a long journey of several hours, we arrived back at our starting point around midnight.
The admins' hard work and dedication throughout the trip made it a resounding success. This adventurous and enjoyable journey, filled with laughter and camaraderie, has gifted me with unforgettable memories that I will cherish forever..
